سخن عشق تو بی آنکه برآید به زبانم

رنگ رخساره خبر می دهد از حال نهانم

گاه گویم که بنالم ز پریشانی حالم

باز گویم که عیان است چه حاجت به بیانم؟

گر چنان است که روزی من مسکین گدا را

به درِ غیر ببینی ز درِ خویش برانم

من در اندیشه آنم که روان بر تو فشانم

نه در اندیشه که خود را ز کمندت برهانم

گر تو شیرینِ زمانی‌‌ نظری نیز به من کن

که به دیوانگی از عشقِ تو فرهادِ زمانم

نه مرا طاقت غربت نه تو را خاطر غربت

دل نهادم به صبوری که جز این چاره ندانم

دُرَّم از دیده چکان است به یاد لب لعلت

نگهی باز به من کن که بسی دُر بچکانم

من همان روز بگفتم که طریق تو گرفتم

که به جانان نرسم تا نرسد کار به جانم