وه که جدا نمی شود نقش تو از خیال من

تا چه شود به عاقبت در طلب تو حال من

ناله ی زیر و زار من زارتر است هر زمان

بس که به هجر می دهد عشق تو گوشمال من

نور ستارگان ستد روی چو آفتاب تو

دستنمای خلق شد قامت چون هلال من

پرتوی نور روی تو هر نفسی به هر کسی

می رسد و ، نمی رسد نوبت اتصال من

خاطر تو به خون من رغبت اگر چنین کند

هم به مراد دل رسد خاطر بد سگال من

دیده زبان حال من بر تو گشاد، رحم کن

چون که اثر نمی کند در تو زبان قال من

برگذری و ننگری، باز نگر که بگذرد

فقر من و غنای تو، جور تو، احتمال من

چرخ شنید ناله ام، گفت منال سعدیا

کآه تو تیره می کند آینه ی جمال من